Ja het is waar, vrijwel iedereen staat een paar uur na de operatie. De volgende dag lopen de meesten op eigen kracht met krukken het ziekenhuis uit. Stapje voor stapje, maar op eigen benen. Ik ook.
Vraag je eerst serieus af of je dit al wilt lezen als je nog niet geopereerd bent. Afgezien van de enorme hoeveelheid informatie, wil je ook nog niet alles weten. Mijn oma zei altijd: “De mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest, maar dat niet op komt dagen. En komt het leed aan huis, dan geeft God kracht naar kruis.” Het complete vers is te vinden op: https://onzetaal.nl/taaladvies/een-mens-lijdt-dikwijls-het-meest/
Met andere woorden: het komt wel goed.
Doof
De huid naast de ‘incisie’ (de wond) is blijvend doof; ik voel wel iets, maar niet veel via die huid. Dat komt omdat er dan wel geen spieren zijn doorgesneden, maar wel een gevoelszenuw. Ik heb er geen last van.
Iemand anders wordt na de voorste benadering wakker en voelt haar benen niet – want de ruggenprik werkt nog. Dat kan even eng zijn, maar het trekt vanzelf weg, volgens haar vanuit haar heup.
Pijn
Het hoogtepunt van de operatie was de ruggenprik. Even voelde ik helemaal niets in mijn heup. Dat was zó lekker na 9 maanden toenemende pijn!
Ik kwam bij van het ‘roesje’ toen de ruggenprik nog werkte. Toen die wegtrok kreeg ik een verschrikkelijke pijn (9 op een schaal van 10), waarschijnlijk het gevolg van een kramp. Lang niet iedereen heeft daar last van. Sommige mensen zijn meteen pijnvrij. Dus het gevolg van angst voor pijn, hoe ironisch. Na 7 uur raakte ik in gesprek met de werkstudent die de maaltijden verzorgde en toen hij de deur uitliep was die pijn weg. Om niet meer terug te komen. Dat is standaard, beweert Henkus.
In Enschede zegt een verpleegkundige dat mensen die de voorste benadering krijgen, meer pijn hebben in het begin. De patiënt daar heeft 6 uur na de operatie amper pijn, maar dan begint langzaam de ruggenprik
De zeurpijn en vlammende pijn waren met de steken in mijn lies meteen verdwenen.
Daarvoor in de plaats komt een andere steek als ik mijn bionische been optil. In de loop van de eerste twee weken na de operatie wordt dat heel gauw minder.
Daarnaast heb ik last van een beetje trekken van de wond, maar vooral trekken van de huid van mijn bionische been door de vochtophoping. Met massage door de huidtherapeut en wat ik zelf kan doen (omdat ik de voorste benadering heb gehad, kan ik tot mijn knie reiken, mijn kuit verwaarloos ik dus, daar is de vochtophoping gelukkig ook veel minder en niet pijnlijk).
Soms korte lichte steken rond de wond en waar mijn bionische been is vastgezet tijdens de operatie. Dat duurt heel kort, een paar seconden.
Tweeënhalve week na de operatie doet het litteken pijn. Helaas ook en vooral ’s nachts. Voor hoe ik dat oploste, zie Nabehandeling.
Twee weken na de operatie gebruik ik alleen nog ’s nachts pijnstillers. Na drie weken stop ik daar ook mee. Soms slaap ik ’s nachts slecht (maar ik slaap al heel lang slecht) en kan geen houding vinden. Eens per week voel ik ’s nachts korte tijd echt pijn in mijn heup. Waarschijnlijk heb ik dan een rare beweging in mijn slaap gemaakt.
Op mijn rechterheup liggen doet ook vier weken na de operatie nog een beetje pijn. Rond het litteken voelt het alsof er nog een grote onderhuidse blauwe plek (bloeduitstorting) zit en dat zou best wel eens zo kunnen zijn.
Pijnbestrijding
Misschien voel je niet direct pijn en denk je de medicijnen daarvoor niet nodig te hebben. Maar als de pijn komt, is het te laat. Slik dus braaf alles wat je voorgeschreven krijgt, al is het een hele apotheek. Je bouwt het daarna weer af en wordt er dus niet afhankelijk van.
Energie
Pijn kost energie, maar herstel ook.
Direct na de operatie had ik veel pijn en die dag was ik niet veel waard. De volgende dag had ik geen serieuze pijn meer, maar ik was wel doodmoe. Ik had heel optimistisch een boek meegenomen, maar kwam niet verder dan twee bladzijden. Een beetje door Facebook bladeren kan dan heel lekker zijn en zelfs dat kostte veel moeite. Opmerkelijk was, dat ik me die dag wel al zoveel opgewekter voelde dan voor de operatie.
De derde dag, zondag (vrijdag was ik geopereerd), voelde ik me stralend.
Mijn energie is sindsdien toegenomen. Twee weken na de operatie ben ik weer hele dagen op, ga op normale tijd naar bed (half 12) en sta op normale tijd op (7 uur). Maar het allerbelangrijkste: ik heb overal weer zin in!
Weerstand, koorts en infecties
Nu de oorzaak weg is, heb ik nog last van enigszins verminderde weerstand door de operatie. Dat uit zich bij mij in eczeem, een ander slaat het op de stoelgang of iets anders. Let op met infecties. De kliniek drong erop aan dat ik bij elke verhoging boven de 38 graden en elk vermoeden onmiddellijk moet bellen, ik heb zelfs een 06-nummer gekregen voor dag en nacht, in elk geval voor de eerste paar maanden. Ik heb het twee keer met vragen gebeld (overdag) en vond hen toen ook bijzonder behulpzaam. Ze drongen eropaan ook de volgende keer weer te bellen. Gelukkig was het beide keren vals alarm.
Eten
Ik zit altijd voorover aan tafel, ontdek ik nu. Een bedtafel is handig voor de eerste dagen, maar je morst omdat je juist iets achterover zit op bed. Ook aan tafel zit je meer achterover dan normaal. Neem daarom een groot servet of een theedoek. Als je na een dag of twee weer meer kracht in je hand hebt, kun je ook je bord onder je kin houden.
De eerste dagen had ik geen trek. Twee weken na de operatie eet ik wel weer alles, maar ik heb weinig ‘zin in iets lekkers’. Dat is natuurlijk goed. Misschien voel ik me gewoon zoveel beter dan voor de operatie, dat ik geen behoefte heb aan troostvoer.
Ga (nog) niet lijnen. Eet veel eiwitten, zodat je spieren kunnen herstellen, zelfs als ze niet doorgesneden zijn. Ze hebben toch een opdoffer gekregen. Eet veel vezels, zodat je niet verstopt raakt. Eet veel groente en fruit voor je weerstand. Fruit laxeert ook. En drink heel veel water. In principe mag je alcohol. In combinatie met de pijnstillers maakt het je ongeschikt om auto te rijden of machines te besturen, maar dat mag toch al niet de eerste zes weken.
