Eerste afwijzing

Afwijzing op basis van röntgenfoto

De huisarts stuurde me eerst naar de fysiotherapeut. Die masseerde er op los, vier of vijf behandelingen lang. Dat was prettig, maar hielp niet. Inmiddels was het begin april.

De huisarts verwees me half mei door naar een orthopeed. Die keek naar de röntgenfoto, erkende dat er een heel lichte, beginnende slijtage was. Hij voelde mijn been in alle houdingen, bekeek mijn symmetrie en ik moest maar terugkomen over een jaar of 10, liever 15.

“Ik ben stram en stijf”, zei ik.

“Ik ben ook geen 18 meer”, relativeerde hij.

“Ja maar, ik heb pijn. Ik slaap er niet van.”

“Ibuprofennetje.”

“Dat is een pijnstiller met flinke bijwerkingen.”

“Als je het niet neemt doe je jezelf tekort.”

En dat was dat.

Ik nam overigens geen ibuprofen wegens de bijwerkingen en omdat ik dan geen zicht heb op wat er aan de hand is. Pijn, heb ik altijd geleerd, is een indicatie van een probleem.

*NAGEKOMEN BERICHT* Toen ik zag dat deze belediging en de suggestie dat ik me aanstelde mijn 187 euro eigen risico had gekost, heb ik alsnog het Orthopedium benaderd om een klacht in te dienen. Reactie van behandelend arts de heer Zwart: “Ik herken mij er niet in en ik zou precies dezelfde diagnose hebben gemaakt.” Nadat hij dus de foto van de CT-scan heeft gezien en weet dat drie orthopeden geen seconden twijfelden dat ik geopereerd moest worden. Nee hoor, aanstellerij vindt Zwart nog steeds.

Te jong voor een operatie?

Veel mensen onder de 65 jaar met heupklachten krijgen te horen dat ze maar even moeten wachten met een operatie, omdat een heupprothese maar een beperkt aantal jaren meegaat en hooguit één keer kan worden vervangen. Allemaal onzin.

“Je krijgt geen heupoperatie voor je 65 bent”

Onzin, er zijn (helaas) mensen van in de 20 die een heupoperatie gehad hebben. Jij bepaalt wat jouw kwaliteit van leven is. Pijn en beperkingen verminderen je kwaliteit van leven. Hoeveel dat sluipenderwijs was geworden had ik nog nauwelijks door. Mijn huisgenoten des te meer…

In mijn geval bleek tijdens de operatie dat een halfjaar langer wachten alleen maar meer gevolgschade had opgeleverd. Flink zijn kan averechts werken en de zorgkosten ook nog eens onnodig opjagen. Het deel van mijn heupkom dat door de scheve heup onbelast was, zou nog verder zijn afgetakeld, want bot dat geen (draag)functie meer heeft verdwijnt. Als je je hersens niet gebruikt krimpen ze, als je je spieren niet gebruikt verslappen ze en als je je botten niet gebruikt verdwijnen die.

De arts bepaalt de medische mogelijkheden, alleen jij bepaalt je kwaliteit van leven en het risico dat je op termijn bereid bent te nemen. Je bent nooit te jong voor enige operatie, je bent vooral te jong om je chagerijnig terug te trekken uit het leven, je huisgenoten te bruskeren en nooit meer te dansen.

“Een heupprothese gaat maar 10 tot 15 jaar mee”

Onzin. Er zijn een aantal protheses die veel langer meegaan dan de vaakgenoemde 10 tot 15 jaar. Met Corail van Johnson & Johnson is op dit moment (november 2017) al 25 jaar ervaring en 95% van de mensen met deze prothese huppelt nog vrolijk rond (woorden van Dr. Henkus).

“Je kunt een heupprothese maar één keer reviseren”

Onzin. Het is niet waar dat er maar een eenmalige revisie mogelijk is (woorden van Dr. Bloem), bovendien is niet elke revisie een complete vervanging van de prothese.

Aangeboren

Daar komt bij, dat ik met mijn scheve heup ben geboren. Tegenwoordig beweegt men op het consultatiebureau de beentjes van een baby en kan dan de afwijking constateren die bij mij aangeboren zou zijn; een iets scheefstaand bovenbeen in de heupkom. Het gaat echt maar om enkele graden. Zie ook https://mijnkinderarts.nl/ziekten/botten-en-gewrichten/heupdysplasie/ Ik ben geboren in 1964, toen deed men dat nog niet.

Verdere klachten

In de zomervakantie wandelden we veel. De pijn werd niet erger van het wandelen, maar was wel significant aanwezig. Na de vakantie gesproken met een bevriend fysiotherapeut, Jip Regtop. Die vond dat verder onderzoek zinvol zou zijn. Misschien een slijmbeursontsteking? Met een echo zou dat zichtbaar worden. Een fysiotherapeut kan een echo maken, maar dit was alleen een gesprek, geen onderzoek.

Toch maar weer naar de huisarts. Die vond ook dat mijn klachten niet overeenkwamen met de röntgenfoto en verwees me voor een second opion. Ze legde me op de onderzoekstafel en constateerde ook in de beweging een duidelijke beperking.

Ik kwam terecht bij Dr. Bloem van het Reinier de Graaf ziekenhuis. Ook die constateerde dat mijn klanten en de beperking in mijn beweging niet overeenkwamen met de röntgenfoto en vroeg een CT-scan aan. Het was inmiddels half september.

Overigens werden de klachten steeds erger, totdat ik niet meer zonder stok de deur uitging, niet meer twee uur kon blijven staan ondanks dat ik tegen een muur leunde en zoveel mogelijk op mijn goede been stond, amper nog mijn fiets op en af kon stappen en slecht sliep van de pijn. Je snapt wat dit voor mijn humeur deed. Mijn energie was laag: ’s middags tegen een uur of drie kon ik eigenlijk niet meer werken, maar bleef plichtsgetrouw als een zombie achter de pc zitten. Zelfstandig ondernemer, weet je.